Verboden Tuin

Jolanda Prinsen maakte beeldhouwwerken, keramiek, schilderijen; ze gebruikte stoffen, papier, glas, en deed modeshows en performances, soms met geluid, soms zelfs alleen geluid. Performance had voor haar het voordeel dat het alles kan bevatten: muziek, dans, beeldende kunst. En nog steeds ontstaat er nieuw werk en kan tegenwoordig ook poëzie tot haar instrumentarium behoren.

Vanuit een idee komt bij Prinsen vanzelf een noodzaak aan materie: aan materiaal, formaat, techniek. Op dat moment begint de fase van spelen en uitproberen. Maar hoewel de uiteindelijke vorm dus zeer uiteenlopend kan zijn, ligt er altijd een centraal thema onder. Hoe hou je je staande tussen de kracht van de aarde en de verlokkingen van de hemel? Ook het verstrijken van tijd en de vergankelijkheid komt daarbij telkens terug. Haar werk bevindt zich op de kruising van de verticale lijn tussen hemel en aarde en de horizontale lijn in de tijd en in beweging.

“Al mijn werk is bijvangst
in mijn zoektocht naar de ander
Het ontsnappen aan de tijd
door wat mij dierbaar is
te vereeuwigen”